Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Οι «διαθέσιμοι» ή οι ναυαγοί της «Μέδουσας»

Του Γιώργου Μαργαρίτη 
(Καθηγητής Σύγχρονης Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας ΑΠΘ)

Στις 2 Ιουλίου του 1816 ένα γαλλικό πολεμικό πλοίο, η φρεγάτα «Μέδουσα» ναυάγησε στα ανοιχτά των ακτών της Μαυριτανίας. Το πλοίο βρισκόταν σε επίσημη αποστολή και μετέφερε αξιωματούχους και επιβάτες –παλαιούς και νέους έποικους- προς τη Σενεγάλη, η οποία μόλις είχε επιστραφεί από τους Βρετανούς στη Γαλλία μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων. Ο κυβερνήτης του πολεμικού ήταν ένας αριστοκράτης, ένας κόμης, εξόριστος στα ξένα από τον καιρό της Επανάστασης και του Ναπολέοντα, από το 1789. Ηταν άνθρωπος εμπιστοσύνης του νέου μοναρχικού καθεστώτος, της αριστοκρατικής Παλινόρθωσης, αλλά ολότελα άσχετος με την τέχνη της ναυσιπλοΐας. Με τη νεοαποκατασταθείσα αριστοκρατική του αυταρέσκεια ο καταστροφικός αυτός καπετάνιος απέκοψε το πλοίο από τον υπόλοιπο στόλο και το οδήγησε στις ξέρες της αφρικανικής ακτής.

Από τους περίπου 400 επιβαίνοντες στο πλοίο –πλήρωμα και επιβάτες- οι 147, μέλη του πληρώματος και επιβάτες, επιβιβάστηκαν σε μια αυτοσχέδια σχεδία που κατασκεύασαν από τα κομμάτια του ναυαγίου. Μέσα στην ταραχή των στιγμών και την απόλυτη ανικανότητα του άρχοντα-καπετάνιου ανοίχθηκαν στη θάλασσα χωρίς τρόφιμα και χωρίς νερό. Η σχεδία βρέθηκε από ένα άλλο πολεμικό στις 17 Ιουλίου. Μόλις 17 από τους επιβαίνοντες σε αυτήν ήσαν ακόμα ζωντανοί. Και γι’ αυτούς όμως ήταν αργά. Οι περισσότεροι πέθαναν τις επόμενες ημέρες βαριά αφυδατωμένοι και με καταστρεπτικές τις επιπλοκές της ηλίασης. Στο παραλήρημά τους, πριν πεθάνουν, είπαν πράγματα φρικτά για όσα έγιναν στη σχεδία τις 15 ημέρες που περιπλανιόταν στην απέραντη θάλασσα.

Το απολυταρχικό καθεστώς θέλησε να ξεχαστεί ετούτη η δυσάρεστη υπόθεση και εξέδωσε και τα σχετικά διατάγματα και τις σχετικές ερμηνείες για τις πράξεις των αρχόντων. Αντίθετα με τις επιθυμίες του ηγεμόνα και των υποτακτικών του όμως, το ναυάγιο της «Μέδουσας» έγινε η πιο διάσημη ναυτική τραγωδία στα παγκόσμια χρονικά. Καθώς οι πράξεις του καθεστώτος απαγορευόταν να σχολιαστούν στις εφημερίδες ή στους δρόμους, η τέχνη ανέλαβε το δύσκολο μέρος. Ο μεγαλύτερος ίσως των ζωγράφων της εποχής, ο Ζερικό, φιλοτέχνησε έναν αριστουργηματικό πίνακα που από το μέγεθός του μόνο (7 επί 5 μέτρα) έδειχνε την πρόθεσή του να κραυγάσει για τις ανομίες του καθεστώτος. Πρόκειται για τη «Σχεδία της Μέδουσας», που βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου.

 Επειτα την υπόθεση ανέλαβε ο λαός. Ολοι μας θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια το παιδικό αθώο τραγουδάκι που μιλά για ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο. Στο οποίο, όπως λέει η ελληνική μετάφραση των γαλλικών στίχων, σε πεντ’-έξι εβδομάδες σωθήκαν «όλες, όλες, όλες οι τροφές». Και η τρομερή επωδός: «Και τότε ρίξανε τον κλήρο… να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…» Στα ανέμελα παιχνίδια όποιας ή όποιου ακουγόταν το όνομα -«και ο κλήρος πέφτει στην ή στον…»- περνούσε μια μικρή δοκιμασία ολότελα δυσανάλογη με την ανάλογη περιπέτεια των ναυαγών της σχεδίας, αυτούς όντως τους έτρωγαν οι απελπισμένοι πλησίον τους…

Και έτσι για δύο ολόκληρους αιώνες κραυγάζουν –χωρίς ίσως να το γνωρίζουν- τα παιδιά όλου του κόσμου για τον άδικο χαμό των μακρινών συνανθρώπων τους, για τον πλήρη ευτελισμό της κοινωνικής λειτουργίας και της ανθρώπινης ζωής που ξεπήδησε από τη ματαιοδοξία του τυραννικού καθεστώτος. Στίγμα ανεξίτηλο για τα καθεστώτα που υπηρετούν τον πλούτο και την αυταρέσκεια των ολίγων σε βάρος της αξιοπρέπειας και της ζωής των πολλών.

Μέρες του Οκτωβρίου 2013 που ζούμε, όπως τις ζούμε, στη ναυαγισμένη Ελλάδα. Στα νοσοκομεία, στους δήμους, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια, στους παιδικούς σταθμούς, στην καθαριότητα, στην κοινωνική πρόνοια, οι εργαζόμενοι ρίχνουν τον κλήρο να «δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί». Στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα μαγαζιά, στις επιχειρήσεις ο κλήρος πέφτει καθημερινά, αφήνοντας ολοένα και λιγότερους για τις αυριανές κληρώσεις.

Ποιος ασήμαντος, δουλικός στους ισχυρούς, αγέρωχος στους αδύναμους, κυβερνήτης μάς φόρτωσε όλον τον ελληνικό λαό σε μια σχεδία και μας εγκατέλειψε στον ωκεανό χωρίς τρόφιμα και νερό; Ποιο ασήμαντο βρόμικο καθεστώς, υπερφίαλο χάρη σε ξένες εξουσίες και ξένες τράπεζες, ολότελα αδιάφορο για τα πάθη του λαού του μας γύρισε πίσω σε καιρούς κανιβάλων; Ποια άρχουσα τάξη που ενδιαφέρεται μόνο για τη δική της παρουσία και παραμονή στα σαλόνια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου έκανε την τραγική ιστορία της «Μέδουσας» μέρος της δικής μας ζωής; Γιατί ηχεί επίκαιρα, άλλοτε αφιερωμένος στις διακοπές και τη σχόλη, ο στίχος «Και τότε ρίξανε τον κλήρο…/να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…»;

Τι θα έχουμε να πούμε στα παιδιά μας αύριο όσοι επιζήσουμε από ετούτη τη δοκιμασία; Οτι τάχα μου, σε αντίθεση με τους ναυαγούς της «Μέδουσας», εμείς ρίξαμε τον κλήρο με «κριτήρια» και «μόρια» – πολιτισμένα δηλαδή; Οτι δεχτήκαμε τη μοίρα μας σκυφτά όπως θα έκανε ο κάθε ηττημένος; Οτι χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, αποδεχτήκαμε τον ανίδεο καπετάνιο και το βρόμικο καθεστώς που κρυβόταν πίσω από αυτόν;

Ετούτο το καθεστώς που μας έλαχε, ετούτη η άρχουσα τάξη που μας κυβερνά ολοένα και φέρνει πιο κοντά το απόλυτο δίλημμα: ο θάνατός σου, η ζωή μου. Εάν είναι έτσι, ας μη ζήσει λοιπόν. Ετούτο το φθινόπωρο, την άνοιξη που ακολουθεί, ας προετοιμάσουμε, ας ζήσουμε και εμείς το δικό μας 1830. Την εξέγερση η οποία θα σαρώσει τους άθλιους που εμφανίζονται ως ηγέτες της χώρας μας και ταγοί του λαού μας αλλά και όσους βρίσκονται πίσω από αυτούς –κρυμμένοι– και κανοναρχούν από τα ευρωπαϊκά σαλόνια τους τη μοίρα του λαού μας.

 Δεν μας αξίζει η τύχη των ναυαγών της «Μέδουσας».
……………………………………………………………………………………………

5 σχόλια:

  1. Αγαπητοί συνάδελφοι του Ρεθύμνου, το θεωρώ ΑΤΥΧΕΣ έως ΑΤΥΧΕΣΤΑΤΟ για να μην πω ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ το παραπάνω παράδειγμα!!!!
    Ο λαός μας δεν φημίζεται για κανιβαλισμό (ο μη γένοιτο!) ούτε έχει ποτέ στο ενεργητικό του, στη μακραίωνη ιστορία του τέτοια παραδείγματα. Το αντίθετο !!!! Μόνο θυσίες και αυτοθυσίες έχει να δείξει!!! Από Θερμοπύλες και Μαραθώνα μέχρι Μεσολόγγι, Αρκάδι, Σούλι κλπ κλπ. Χιλιάδες ήρωες, μάρτυρες και αγίους! Δεν είναι, αγαπημένοι μου συνάδελφοι, ούτε στο ήθος μας, ούτε στην ιστορία μας, ούτε στην κουλτούρα μας, ούτε στον πολιτισμό μας, όπως θέλετε πείτε το, ούτε στην ορθόδοξη πίστη μας, αυτό το αντιχριστιανικό ήθος. Είτε το θέλετε/θέλουμε, είτε όχι, είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, ποτισμένοι στο μεδούλι μας (καθότι βαπτισμένοι ευτυχώς!) και στα γονίδιά μας με το πνεύμα του αρχηγού της πίστεώς μας Ιησού Χριστού: "αγαπάτε αλλήλους", "αγαπάτε τους εχθρούς ημών", "ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς". Έχουμε άλλα παραδείγματα εμείς. Ο ίδιος ο Χριστός μας και οι άγιοί μας προσεύχονταν για τους δημίους τους κι εμείς θα φάμε το διπλανό μας; Ο Κολοκοτρώνης συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του, το ίδιο και ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου! Είμαστε σοβαροί να σκεφτόμαστε και να λέμε τέτοια πράγματα; Μέχρι και πρόσφατα, από τους γονείς μας, τους παππούδες μας και τους προπαππούδες μας, ανθρώπους της κατοχής, της μικρασίας και της τουρκοκρατίας μαθαίνουμε ότι οι ίδιοι οι εχθροί μας θαύμαζαν και ομολογούσαν τον ηρωϊσμό και τη μεγαλοψυχία μας (οι Γερμανοί). Άλλοι ζητούσαν τη βοήθειά μας (οι Τούρκοι από τους χριστιανούς). Μιλάω για τους απλούς ανθρώπους των λαών, όχι τους άρχοντες των εθνών (μη πεποίθατε επ’ άρχοντας). ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΕΤΑΜΕ; ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ; ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΜΑΣ;;; Δεν ξέρω εσείς από προέρχεστε, εγώ πάντως με τέτοιες ιστορίες μεγάλωσα εδώ στην Κρήτη από τα μικράτα μου και δόξα τω Θεώ! Ούτε φιλόλογος είμαι, ούτε ιστορικός, ούτε πολλά πράγματα ξέρω, και ποια είμαι εγώ για να μιλώ, αλλά διαφωνώ κάθετα με την αναφορά αυτού του περιστατικού και σας λέω αυτά που έχω στην καρδιά μου (που είναι και ξενόφερτο! καλό ξενόφερτο θα το δεχόμουν, κακό ΟΧΙ!)
    Ο κάθε λαός έχει την ιστορία του και από αυτήν παίρνει τα παραδείγματά του. Για τους άλλους δυτικούς, παπικούς, λατινόφρονες, αποσχισμένους κλπ, κλπ, λυπάμαι που το λέω, ο Θεός να τους συγχωρήσει, αλλά αυτά τα παραδείγματα έχουν! Και άλλα πολλά (επί μεσαίωνα δικαστήρια για την καταδίκη ζώων, άκουσον, άκουσον!!!!). Αλλά και πάλι δεν θα έπρεπε εμείς αυτές τις μαύρες στιγμές στην ιστορία ενός λαού να τις αναφέρουμε, ή να τις γενικεύουμε, ούτε πολύ περισσότερο να τις συγκρίνουμε με την πορεία ενός άλλου λαού. Είναι θέμα της αυτογνωσίας του κάθε ανθρώπου και λαού να στέκεται με τόλμη και ειλικρίνεια απέναντι στα λάθη και στην ιστορία του και να κάνει την αυτοκριτική του... (Προσοχή! Δεν τους κατακρίνω, δεν είμαι ρατσίστρια! Αν μετανοήσουν, μπορεί να γίνουν πολύ καλύτεροι από μένα και από όλους μας!)
    "ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (συνέχεια του προηγούμενου σχολίου μου)
    Το ίδιο ισχύει και για μας. Είχαμε/έχουμε κι εμείς προδότες και μαύρες σελίδες στην ιστορία μας (πάντως είναι ασύγκριτα περισσότερα τα καλά από τα κακά, επιμένω). Αλλά τι θα προβάλλουμε και ποιο παράδειγμα θα διαλέξουμε και θ’ αφήσουμε για τους νεότερους, τα παιδιά μας, αλλά ακόμα και για μας τους ίδιους, να στηριχτούμε, ιδιαίτερα αυτήν την εποχή της άρνησης, της κατάπτωσης και της ισοπέδωσης των πάντων; Μήπως την απελπισία; Την αυτοκτονία; Ή την ανθρωποφαγία; Η λογική του άρθρου είναι ότι εκεί μας οδηγούν αυτοί (οι άρχοντες των εθνών) «… σε καιρούς κανιβάλων» «…στο δίλημμα ο θάνατός σου η ζωή μου». Ε ΟΧΙ! ΚΑΝΕΙΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, δεν μπορεί να μας οδηγήσει εκεί! Μπορούν να μας πάρουν τα πάντα, την ψυχή ΟΧΙ, αν δεν την δώσουμε εμείς!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ!!! (μιλάω για ορθόδοξη πίστη και παράδοση). Εμάς οι Πατέρες της Εκκλησίας μας μας έχουν αφήσει άλλα πρότυπα, αυτά: «Είδες τον αδελφόν σου; είδες Κύριον τον Θεόν σου!» «Από τον πλησίον η ζωή και ο θάνατος. Αν κερδίσουμε τον αδελφό μας, κερδίζουμε τον Θεό, αλλά εάν σκανδαλίσουμε τον αδελφό μας, στον Χριστό αμαρτάνουμε» και άλλα πολλά γεμάτα τα γεροντικά από αποφθέγματα. Αλήθεια έχομε τόσο πνευματικό πλούτο γιατί να πηγαίνομε στα σκουπίδια;
    Και να ‘ταν το νόημα του άρθρου η αυτομεμψία με σκοπό τη διόρθωσή μας να το καταλάβω. Αλλά λέει «..ετούτη την άνοιξη … ας ζήσουμε και εμείς το δικό μας 1830»; Ηντάνε τουτονέ πάλι; Εγώ ξέρω 1821, 1912-13, 1922, 1940, 1973 για να μην πω τα πριν το 1453 και τα π.Χ. που δεν τα θυμάμαι. Δηλ. δεν το κατάλαβα αυτό. Εμείς δεν έχουμε επαναστάσεις, επετείους, αγώνες; Τους ξένους να μιμηθούμε πάλι; Γιατί τόση ξενομανία; Γιατί τόση απαξίωση ό,τι ελληνικού και ό,τι πατριωτικού; Δεν κουραστήκαμε, δεν βαρεθήκαμε τα ξένα; Ακόμα δεν καταλάβαμε ότι αυτά κι αυτά μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα κλπ,κλπ; ‘Ε ΟΧΙ, ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ! (ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΧΙ» που είχαμε και την επέτειο προχθές!). Κανένα καλό δεν βλέπομε πια σ’ αυτό τον τόπο; Αυτό λέγεται ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ και ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Κάθε τόπος, άνθρωπος, φυλή και λαός έχει τα χαρίσματά του και τις δωρεές του από τον Θεό. Δεν μπορεί κανείς να τα αρνηθεί ή να του τα αφαιρέσει!
    Το τραβάω πολύ, αλλά να προσέχουμε συνάδελφοι τι λέμε (τι γνώμες και τι άρθρα προωθούμε), γιατί τα γραπτά μένουν και επηρεάζουν. Έχουν χυθεί τόσα αίματα σ’ αυτό τον τόπο. Είναι άγια αυτά τα χώματα που πατάμε! ΑΓΙΑ!!! Και μη μου πείτε άποψή μου. Δεν είναι άποψή μου. Είναι η πίστη, η εμπειρία, τα βιώματα και η μαρτυρία εκατοντάδων χιλιάδων μαρτύρων, οσίων, αγίων, ομολογητών, αποστόλων, προφητών, ηρώων που μαρτύρησαν, μαστιγώθηκαν, κρεμάστηκαν, γδάρθηκαν, λιθοβολήθηκαν, σφαγιάστηκαν, ακρωτηριάστηκαν, τεμαχίστηκαν, σουβλίστηκαν, κάηκαν, δόθηκαν τροφή στα θηρία και άλλες πολλές βασάνους ετράβηξαν «ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!» Ο Μακρυγιάννης κάπου στα απομνημονεύματά του, αγανακτισμένος γι αυτούς «οπού επεβαίνουν και εις την θρησκεία μας δια να μας φκειάσουνε του δό(γ)ματός τους από ολίγον κατ’ ολίγον», λέει: «…. Εκείνος οπού τους κυρίεψε του έκαιγε εις τους φούρνους, τους έκοβε γλώσσες, τους παλούκωνε ν’ αλλάξουν την θρησκεία τους και δεν μπορούσε να κάμη τίποτας…» !!
    Όπως είπε και κάποιος "σοφός" τι θέλουμε να είμαστε σαν τη μέλισσα, ή σαν τη μύγα; Η μέλισσα πετάει πάνω και από ακαθαρσίες και από λουλούδια και πάει και κάθεται πάνω στα λουλούδια. Η μύγα κι αυτή περνάει από παντού και διαλέγει και κάθεται στις ακαθαρσίες!!
    ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ!!!
    Αλλά και ο Θεός είθε να μη σταματά να μας φωτίζει να σκεφτόμαστε, να λέμε και να πράττουμε το σωστό!
    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και συγχωρέστε μου την πολυλογία.
    Καλή δύναμη στον αγώνα όλων μας!!!
    Μια συνάδελφος από το Ηράκλειο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (κι άλλη συνέχεια)
    ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 1
    Επιτρέψτε μου να επιστρέψω λίγο στο παράδειγμα γιατί εκτός από τη φρίκη, μ’ έβαλε και σε σκέψεις ως προς το χρόνο που έμειναν οι ναυαγοί στη σχεδία. Το άρθρο αναφέρει ότι 15 μέρες περιπλανιόντουσαν, η Βικιπαίδεια λέει 13 μέρες συνολικά έπλεε πριν περισυλλεγεί. Και διερωτώμαι, καλά 13-15 μέρες δεν άντεξαν την πείνα και τη δίψα και εκδήλωσαν αυτά τα φαινόμενα κτηνωδίας και κανιβαλισμού;; (μήπως δεν είναι αλήθεια;!). Γιατί, συγνώμη, αλλά θα το γυρίσω πάλι στην πίστη μας και στην ορθοδοξία (οι φράγκοι δεν είναι ορθόδοξοι). Ο Χριστός πρώτος νήστεψε, ως γνωστόν πριν ξεκινήσει την διδασκαλία του, 40 ολόκληρες μέρες, χωρίς νερό και τροφή και «ύστερον επείνασε» λέει το ευαγγέλιο (προσευχόταν όμως συνέχεια, δεν χάζευε στην έρημο) δίνοντας παράδειγμα σε μας πώς να ξεκινούμε τα μεγάλα έργα μας και όχι μόνον. Έκτοτε πολλοί ερημίτες και ασκητές άγιοι της εκκλησίας μας (δείτε συναξάρια) επανέλαβαν πλήρη αφαγία 40 ημερών (αλλά νηστεία, αγρυπνία, προσευχή) και άντεξαν, δεν έφαγαν κανέναν άνθρωπο, ούτε και ζώο! Η εκκλησία μας έχει σοφώς τοποθετήσει 2 μεγάλες 40ημερες νηστείες το χρόνο (Χριστουγέννων και το Πάσχα αυστηρότερη), όπως και κάθε Τετάρτη και Παρασκευή άλαδο (όχι τυχαία, ούτε για δίαιτα, άσχετα αν τηρώντας τις έχεις και υγεία) καθώς επίσης και το 15νθήμερο της Παναγίας μας τον Δεκαπενταύγουστο (ξέρω πιστούς που κάνουν άλαδο με ξηροφαγία 15 μέρες και δεν παθαίνουν τίποτα). Για να μην πούμε και στα μοναστήρια τι άσκηση κάνουν, σαφώς περισσότερη. Και όμως γίνεται, πολλοί τηρούν τις νηστείες και δεν είδαμε καμιά φορά κανέναν να τρώει τον άλλο… Είναι τυχαίο άραγε; Τα λέω αυτά για να εξηγήσω το ατυχές της αναφοράς του περιστατικού. Στη δική μας παράδοση και το ήθος της ορθόδοξης ανατολής δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο εκ των πραγμάτων, της ανατροφής, της συνείδησης, της κληρονομικότητας κλπ,κλπ!!! Το πιστεύω αυτό ακράδαντα, ακόμα και τώρα που δεν τηρούνται οι νηστείες πλέον, όπως θα έπρεπε. Αυτά τα ήθη, έθιμα, συνήθειες αιώνων δεν φεύγουν έτσι εύκολα. Μπορεί να κοιμούνται. Αλλά ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ!
    Όσο για το τραγουδάκι (το αγαπημένο μου των παιδικών χρόνων που μου το χάλασε αυτό το άρθρο) δείτε στη Βικιπαίδεια τι διέξοδο δίνει στο τέλος του, που δεν μας το λέει όμως άρθρο (γιατί;): «Στην γαλλική του έκδοση, το τραγούδι συνεχίζει την εξιστόρηση και εκεί οι υπόλοιποι ναύτες συζητούν για το πώς θα μαγειρέψουν τον νεαρό άντρα και τι σος θα χρησιμοποιήσουν. Τότε εκείνος προσεύχεται στην Παναγία και σώζεται από ένα θαύμα»! Μακάρι να τον μιμηθούμε και να καταφύγουμε κι εμείς εκεί, έστω κι έτσι, έστω και την τελευταία στιγμή!!! ΕΙΔΑΤΕ ΠΩΣ ΕΝΑ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΤΟ ΓΥΡΙΣΕ ΣΕ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!!!! (ευτυχώς δηλ. που μπήκα στη Βικιπαίδεια και διάβασα αυτό και ανάσανα και ανακουφίστηκα λίγο βρε παιδί μου)
    ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΛΟΙΠΟΝ! γιατί «ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!» και «ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΤΩ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΙ» γιατί «Τ’ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡ’ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ»!!!
    ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 2
    Να πούμε και το άλλο, ίσως και το πιο σημαντικό! Ναι κάναμε και κάνουμε τέτοιες κακές σκέψεις και πονηρούς λογισμούς για τον διπλανό συνάδελφό μας. Το παραδεχόμαστε τις έχουμε κάνει. Και λοιπόν; Γίναμε κανίβαλοι αμέσως; Ή μήπως είμαστε φτασμένοι άγιοι και δεν θα κάναμε; Αυτό είναι ανθρώπινο αγαπητοί συνάδελφοι! Δεν είμαστε στον παράδεισο! Φύγαμε από τον παράδεισο! Είμαστε «μεταπτωτικοί» άνθρωποι! Έχουμε και μίση και κακίες και φθόνους και ζήλειες και μνησικακίες και πολλά, πολλά, πολλά άλλα πάθη! Είμαστε χάλια, μαύρα χάλια! Ρημαγμένοι, ταλαίπωροι, άρρωστοι, αμαρτωλοί, ΝΑΥΑΓΟΙ!!! ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ! Για τέτοιους ναυαγούς σαν εμάς ήλθε ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Και σαρκώθηκε και σταυρώθηκε και αναστήθηκε!!! Και μας άφησε την εκκλησία του με τα μυστήριά της (μετάνοια, εξομολόγηση και θεία κοινωνία). Και μας καλεί διαρκώς και αδιαλείπτως εμάς τους ναυαγούς να μας σώσει δωρεάν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (τελευταία συνέχεια, ελπίζω)
    Πραγματικά δεν μας καταλαβαίνω! Έχουμε τους γιατρούς (ιερείς), τα φάρμακα (θεία κοινωνία) και τη θεραπεία (εξομολόγηση) ΔΩΡΕΑΝ και τρέχουμε αλλού ντ’ αλλού (π.χ. γιόγκα είναι της μόδας!). Τι είναι η Εκκλησία; Ένα ιατρείο είναι για τη θεραπεία της ψυχής, την απελευθέρωση από τα πάθη της (αυτή είναι η πραγματική ελευθερία που καλούμαστε να πετύχουμε) ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΛΑΣΤΗΚΑΜΕ!
    ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! ΟΛΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝΤΑΙ! Που ξανακούστηκε Θεός να δίνει το αίμα τους για τους σταυρωτές του! Μας δέχεται ΟΛΟΥΣ! Δεν περισσεύει κανείς! (όπως αυτό μπορεί να συμβαίνει για το κράτος-πλεονάζον προσωπικό!). Καλούς, κακούς, δίκαιους, άδικους, πόρνους, μοιχούς, κλέφτες, φονιάδες, έλληνες, ξένους, βαρβάρους, δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, φασίστες, κομμουνιστές (βλ. Χαρίλαο Φλωράκη), ακροδεξιούς, ακροαριστερούς, τρομοκράτες, ρατσιστές, μουσουλμάνους, κανίβαλους!!! (καλά είναι τρελός; Ναι λέει από αγάπη για το πλάσμα του!). ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ και ΝΑ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ! Μετά έρχεται η συγχώρηση, ο αγιασμός και αρχίζει ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΩΡΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ της απαλλαγής των παθών! Και για επιβεβαίωση, αν δεν με πιστεύετε, διαβάστε μόνο το βίο του Αγίου μεγαλομάρτυρος Χριστοφόρου, να δείτε τι ήταν και τι έγινε και μετά διαβάστε και το βίο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία θεωρείται πρότυπο μετανοίας! Ο εκ δεξιών ληστής ήταν ο πρώτος που μπήκε στον παράδεισο με ένα απλό αλλά καρδιακό «μνήσθητί μου Κύριε» (τότε οι ληστές δεν ήταν απλοί κλέφτες. Ήταν φονιάδες, έπιναν το αίμα των θυμάτων τους, δηλ. κανίβαλοι! Καλά ο παράδεισος έχει μέσα κανίβαλους; Ναι μετανοημένους! Που ξεχρέωσαν όμως από εδώ ή πλήρωσαν με τη ζωή τους).
    Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση! Η υπέρβαση του εαυτού αλλά με τη βοήθεια του Θεού! Μακάρι να αξιωθούμε και μεις όλοι!
    ΚΑΙ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ (για αναψυχή!)
    Λέγεται, ότι ο τετραήμερος Λάζαρος, όταν ξαναγύρισε στη γη από τον Άδη, δεν εγέλασε ποτέ. Μόνο κάποτε, όταν είδε έναν που έκλεβε μία πήλινη στάμνα ενός άλλου γέλασε.
    — Γιατί γελάς; τον ρώτησαν
    — Διότι, απάντησε, είδα ένα χώμα να κλέβη το άλλο χώμα!
    ΑΥΤΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝΩΝΟΥΝ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ ΚΑΙ Σ’ ΑΥΤΑ ΝΟΜΙΖΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ!
    Και πάλι ευχαριστώ και να με συγχωράτε που σας έκανα το δάσκαλο χωρίς να είμαι!
    Και κάτι ακόμα «ο Θεός έχει», αλλά πρέπει και εμείς να του ζητήσομε. Είναι ο μόνος που μας σέβεται και μας αφήνει πραγματικά ελεύθερους να διαλέξουμε το καλό ή και το κακό ακόμα! Δεν επεμβαίνει στην ελευθερία μας!
    Και ένα μόνο είναι σίγουρο σε αυτόν τον κόσμο: ότι ο Θεός μας αγαπά και μας νοιάζεται περισσότερο απ’ ότι εμείς τους εαυτούς μας! Άσε που ξέρει και καλύτερα το συμφέρον μας!!!
    Α! ξέχασα να πω. Κανένα «δόξα τω Θεώ» θα πούμε ρε παιδιά;
    ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!!! ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ!! (εύκολο να το λες, δύσκολο να το εφαρμόζεις! Ας προσπαθήσουμε αυτόν τον καλόν αγώνα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγνώμη έκανα λάθος στην αναφορά μου στον άγιο μεγαλομάρτυρα Χριστόφορο. Εννοούσα τον άγιο Μωϋσή τον Αιθίοπα ο οποίος από ληστής έγινε ... άγιος!

      Διαγραφή